ՍԵՊՏԵՄԲԵՐԻ 11-Ը ՎԱՐԴԱՆ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆԻ ՀԻՇԱՏԱԿԻ ՕՐՆ Է
18 տարի առաջ` այս օրը, Վաղուհասի ազատագրության համար մղված մարտում զոհվեց հերթական հերոս-համալսարանականը:
Նա ընդամենը 20 տարեկան էր, Տնտեսագիտության ֆակուլտետի չորրորդ կուրսի ուսանող, դեռ մի ամբողջ կյանք առջեւում էր, բայց նրա կյանքն ամբողջացավ մեկ նպատակում` Արցախն ազատ տեսնելու գաղափարում:
Վարդանը երրորդ կուրսում էր սովորում` գերազանց առաջադիմությամբ, երբ սկսվեց Արցախյան շարժումը: Այդ օրվանից նա իր տեղը չէր գտնում, անընդհատ կռվի մասին էր մտածում, տանեցիներին նախապատրաստում իր որոշմանը: 1992-ի օգոստոսի 15-ի` մահապարտներին ուղղված Վազգեն Սարգսյանի կոչը ճակատագրական դարձավ. օգոստոսի 31-ին Վարդանն արդեն Ղարաբաղում էր: 20-ամյա պատանին, ծանր գնդացիրը կրծքին ամուր սեղմած, միշտ առաջինն էր գրոհի նետվում, անընդհատ ուզում էր կռվել, հաղթել…բայց «նրա կռիվը» երկար չտեւեց: Սեպտեմբերի 11-ին` Վաղուհասի բարձունքի գրոհի ժամանակ, գնդացիրը ձեռքին` զոհվեց Վարդան Հովհաննիսյանը:
«Մահապարտներ»-ի «Արծիվ» ջոկատի ուսանող-ազատամարտիկի մահվան օրվա կապացությամբ ԵՊՀ «Վարդանանք» ռազմահայրենասիրական ակումբի անդամները Եռաբլուրում էին: Այստեղ էին նաեւ Վարդանի մարտական ընկերները, հարազատները: «Մենք միայն հաջորդ օրն իմացանք, որ ինքն արդեն Ղարաբաղում է: Մեզ ոչինչ չէր ասում, բայց ամբողջ անցուդարձին ծանոթ էր, ուշքն ու միտքը կռիվն էր»,-հիշում է հերոսի մայրը` ԵՊՀ մաթեմատիկայի եւ մեխանիկայի ֆակուլտետի ավագ լաբորանտ Սալբի Հովհաննիսյանը:
«Թումանյանական մի բան կար մեջը,-հիշում է ԵՊՀ հայագիտական հետազոտությունների ինստիտուտի գիտաշխատող Քեյթի Գոնդակչյանը.-այնքան համեստ էին այդ տղաները, որ երբեք չէիր մտածի, թե այդքան խիզախ էին ու հայրենասեր»: Սպարտակ Մաթեւոսյանը Վարդանի մարտական ընկերներից է: «Քաջ տղա էր, լավ գնդացրորդ»,- ասում է երիտասարդ ազատամարտիկի ավագ ընկերն ու հիշում, թե ինչպես էր Վարդանը սիրում անգիր արտասանել Պարույր Սեւակի` ազգային ինքնության մասին հոդվածներից մեկը:
Մաթեմատիկայի եւ մեխանիկայի ֆակուլտետի մագիստրատուրայի առաջին կուրսի ուսանողուհի Լիլիթ Խաչատրյանն առաջին անգամը չէ Եռաբլուրում. նա «Վարդանանք»-ի ակտիվ անդամներից է: «Ամեն անգամ այստեղ գալով` ավելի ենք ոգեշնչվում, հպարտանում: Մենք էլ դառնում ենք մեր գործի զինվորը»,- ասում է Լիլիթը:
Վարդանի շիրիմի մոտ բոլորն էլ հուզված են, բայց ոչ ոք չի լացում: Մի տեսակ հպարտ տրամադրություն է թեւածում այստեղ. այդպես է, քանի հիշում են հերոսներին, քանի նրանց անունները վառ են նոր սերունդի հոգիներում:
Աղբյուրը www.ysu.am
|
