Մարդկային ամեն տեսակ բարոյական արժեքներից զուրկ, վայրենի թուրք ազերիները արյան անհագ ծարավով առաջ սլացան, արյամբ ու արտասուքով ցանկացան ներկել հայոց աշխարհի լուսաբացը` շուրջբոլորը կոտորած ու հրդեհ, անպատվություն ու թալան տարածելով: Սսկվելը, լռելն ու դիմանալը հայ ազգի համար անպարկեշտ էր, անհարիր, ամոթ: Ալեկոծվեցին ու ըմբոստացան բազում սրտեր ու հոգիներ:
Ծառս եղան նաև հեռավոր Սիբիրում զինվորական ծառայություն ստացած , ԵՊՀ Երկրաբանական ֆակուլտետի երրորդ կուրսի ուսանող Արթուր Փարսադանյանի սիրտն ու հոգին:

Դեկանը խոժոռված աչքերով նայեց ամրակազմ, ատլետիկ կազմվածքով ուսանողին ու շշնջաց` ախր ուր ես գնում, դեռ ուսանող ես: Արթուրի պատասխանը չուշացավ:
-Ես իմ քննությունները սահմանում կհանձնեմ և այն էլ` ավելի հաջող. ինձ պահել չեք կարող:Ու չկարողացան պահել նրան: Արթուր Փարսադանյանը ծնվել է 1966թ. մայիսի 20-ին Գորիս քաղաքում: Դպրոցական տարիներին ցուցաբերել է բարձր առաջադիմություն: Սիրել և զբաղվել է սպորտով: Գեղեցիկ արտաքինով, ատլետիկ կազմվածքով և առողջ երիտասարդ էր: 1984 թ.-ին մասնակցել է ըմբշամարտի պատանիների հանրապետական մրցմանը և պարգևատրվել 3-րդ կարգի դիպլոմով: Նույն թվականին մասնակցել է ձյու-դո ըմբշամարտի պատանիների առաջնությանը և դառձյալ արժանացել երրորդ կարգի դիպլոմի: 1984-1986թթ. ծառայել է խորհրդային բանակում: 1987թ.ին ընդունվել է ԵՊՀ Երկրաբանական ֆակուլտետը և ուսումնառության տարիներին ցուցաբերել բարձր առաջադիմություն: Եղել է տուրիզմի սեկցիայի նախագահը և ալպինիզմի Հայաստանի հավաքականի անդամ: 1988թ.-ին ակտիվորեն մասնակցել է Սպիտակի երկրաշարժից տուժածների փրկարար աշխատանքներին: 1988թ. Ազգային ազատագրական շարժման սկզբից ակտիվ մասնակցություն է ցուցաբերել երկրապահ ջոկատի աշխատանքներին, որի հրամանատարն էր Վազգեն Սարգսյանը: Պայքարի թեժ օրերին Արթուրը միշտ եղել է սահմանամերձ շրջաններում: Իրենց ջոկատով մասնակցել է Երասխի մարտերին: Կռվել է Գետաշենում, պաշտպանել Գորիսի, Կոռնիձորի, Կապանի մատույցները, մասնակցել Մեղրիի, Ագարակի, Նյուվադի պաշտպանական մարտերին և գաղտնի կերպով բեռներ հասցրել Մեղրի-Իջևան երթուղով: Նրան հաջողվում է Նյուվադի գյուղի շրջանում ազերիների կողմից փակված երկաթուղին բացել, գյուղը մաքրել ազերիներից և մարդասիրական օգնությունը տեղ հասցնել: 1990թ.-ի հուլիսի 5-ին 24 տարին նոր բոլորած քաջ երտասարդը զոհվեց մարտական հատուկ առաջադրանք կատարելիս: «Արթուրն այն առաջիններից էր, ով ըմբոստացավ թշնամու ոտնձգությունների ու կամայականությունների դեմ: Նա կուրսում սիրած աղջիկ ուներ, լի էր բազում նպատակներով ու երազներով, բայց մի կողմ դրեց ամեն ինչ ու նվիրվեց հայրենիքի պաշտպանության նվիրական գործին»,-հիշեց Արթուրի համակուրսեցի և մարտական ընկեր Իգոր Սարգսյանը: Արդեն 20 տարի է անցել ու այդ ընթացքում Արթուրը երբեք չի դադարել մեզ հետ լինել: Մինչև այժմ էլ ընկերները զարմանքով են պատմում, թե որքան հայրենասեր էր , որքան լավ գիտեր իր երկրի ամեն մի կտոր հողը, որքան լավ էր ճանաչում իր երկրի ընդերքը, գիտեր որտեղ ինչ հարստություն կա թաքնված: Ակամայից սկսում ես մտածել` երկրաբանի մասնագիտությու՞նն է նրա մեջ այդքան հայրենասիրություն սերմանել, թե՞ հայրենասիրությունն է նրան դրդել դառնալու իր երկիրն հիմնովին ճանաչող տաղանդավոր երկրաբան: Թերևս դա այնքան էլ էական չէ այժմ, քանզի երկուսի արդյունքն էլ հայրենիքի պաշտպանության սրբազան գործն է, որին նա նվիրեց ամբողջովին և անմնացորդ: