Շնորհակալություն, Զվարթ ջան...
Իրականում երևի մի փոքր կոպիտ կամ որոշ մարդկանց համար ոչ ընդունելի կարող է հնչել, բայց ժողովուրդը, ամեն ոք խոսում է ցեղասպանությունից, "դատապարտում", իբրև թե մտահոգություն հայտնում դրա ճանաչման հարցի հետ կապված, բայց շատ քչերն են, որ մտածում են իրականացման մեխանիզմների մասին, ինչպես նաև որ պրակտիկ գործողությունների են դիմում...
Ճշմարտությունն այն է, որ ՑԵՂԱՍՊԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ միջազգային ՀԱՆՑԱԳՈՐԾՈՒԹՅՈՒՆ է, իսկ ինչպես ցանկացած հանցագործություն, ցեղասպանության գոյության ապացուցումը պահանջում է երկարաժամկետ, լուրջ մասնագիտական աշխատանք, քանի որ ոչ մի դատարանում հանցագործին չեն պատժում միայն նրա համար, որ, օրինակ, զոհի հարազատներն են հիշում, դատապարտում կամ պահանջում պատիժ...
Բայց այնուամենայնիվ բոլորս էլ գիտենք, որ սա ավելի շատ քաղաքական խնդիր է. գործը միջազգային դատարանին հանձնելու համար անհրաժեշտ է և Թուրքիայի, և Հայաստանի (սակայն այստեղ էլ կան իրավական խնդիրներ՝ կապված Հայաստանի իրավասության հետ՝ գործ հարուցելու Թուրքիայի դեմ... հոդվածում ավելի մանրամասն կա) համաձայնությունը: Ամեն դեպքում, եթե նույնիսկ Միջազգային դատարանը ընդունեց և սկսեց գործի քննությունը, ապա այն կտևի տասնյակ տարիներ, ու հարց է, թե արդյունքում ինչ լուծում կտրվի այս խնդրին, քանի որ մեդալը երկու կողմ ունի, ու հավանաբար առաջ կքաշվեն հակափաստարկներ...